«Η βία κατά των γυναικών τις πιο πολλές φορές είναι άηχη και αθόρυβη, δεν συνοδεύεται από κάποια κραυγή που μπορούν να ακούσουν τα αυτιά μας, αφού την κραυγή της ψυχής μας δεν μπορεί να την ακούσει κανένας. Η βία κατά των γυναικών τις περισσότερες φορές δεν δημιουργεί μώλωπες στο σώμα τους αλλά στη ίδια τους την ψυχή.»
Μια πολύ όμορφη πρωτοβουλία αυτές της μέρες στη γειτονική μας Ιταλία έχουν πάρει από κοινού το τμήμα γυναικείου ποδοσφαίρου της ομοσπονδίας μαζί με τους συνδέσμους της Serie B, Lega Pro και Serie D, με αφορμή την “Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών”. Η 25η Νοεμβρίου έχει καθιερωθεί από την γενική συνέλευση του Ο.Η.Ε. ως η ημέρα μνήμης και ενθύμησης μας αυτού του τόσου σημαντικού προβλήματος της κοινωνίας μας με παγκόσμια διάσταση, σε ανάμνηση της δολοφονίας των τριών αδελφών Μιραμπάλ, πολιτικών ακτιβιστριών από την Δομινικανή Δημοκρατία, με διαταγή του δικτάτορα Τρουχίλο στις 25 Νοεμβρίου 1960.
Αυτό το σαββατοκύριακο, όλοι οι άντρες και γυναίκες ποδοσφαιριστές, στα διάφορα πρωταθλήματα που συμμετέχει ο καθένας τους, θα φέρουν ένα κόκκινο περιβραχιόνιο.
Κόκκινο, όπως τέτοιο χρώμα έχει το πάθος που κρύβει μέσα της μια γυναίκα για μια ζωή πέρα από τα τετριμμένα και τις κοινωνικές συμβάσεις τόσων αιώνων, όπως τέτοιο χρώμα έχει το θάρρος και η θυσία που συχνά δείχνουν στη ζωή τους, όπως τέτοιο χρώμα έχει η επιθυμία τους για έναν καλύτερο κόσμο, λιγότερο αντροκρατούμενο, λιγότερο φαλοκρατικό, έναν κόσμου ίσων ευκαιριών για όλους, ανεξαρτήτου φίλου και “προτιμήσεων”.
Aλλά και κόκκινο, όπως κόκκινο είναι το αθώο αίμα τόσων και τόσων γυναικών που χύθηκε από άντρες, ανθρώπων ανάξιων να φέρουν αυτήν την ιδιότητα και όνομα.
Μια προσπάθεια αυτή των γειτόνων μας, ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης. Και οι αριθμοί εδώ σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Μόνο στη χώρα μας, στον ελλαδικό χώρο, σωματική βία αναφέρει ότι έχει υποστεί το 24% των γυναικών (με το 18% από τον σύντροφο τους), ενώ σεξουαλική βία αναφέρεται από το 6% των γυναικών (με το 5% από τον σύντροφο τους). Τα περιστατικά βιασμών μόνο στην ελληνική κοινωνία υπολογίζονται σε 5.000 ετησίως, από τα οποία μόνο 150 πιστοποιούνται και ακολουθούν τη νομική οδό κυρίως λόγω της έλλειψης ιατροδικαστικών δομών, αφού πάνω από τους μισούς νομούς της χώρας μας δεν διαθέτουν ούτε ένα ιατροδικαστή.
Μια προσπάθεια για να καταλάβουν όλοι ότι η γυναίκα δεν είναι το κτήμα κανενός, δεν είναι το άλλο μισό κάποιου, αλλά μια “ολοκληρωμένη” προσωπικότητα. Ένα άτομο που δυστυχώς πολλές φορές μέσα σε μια επίτηδες γενικευμένη άγνοια και ως αποτέλεσμα μια στρεβλής κοινωνικής του “εκπαίδευσης” από μικρή ηλικία, το οποίο θα δεχτεί, ως κάτι το φυσιολογικό, την “κουλτούρα” της υποτιθέμενης “ανωτερότητας” της φυσικής και μυϊκής δύναμης, και το οποίο δεν θα μπορέσει πολλές φορές να αντιδράσει πραγματικά όταν θα ταπεινωθεί, όταν θα πληγωθεί, στο σώμα και στην αξιοπρέπεια του.
Η βία κατά των γυναικών τις πιο πολλές φορές είναι άηχη και αθόρυβη, δεν συνοδεύεται από κάποια κραυγή που μπορούν να ακούσουν τα αυτιά μας, αφού την κραυγή της ψυχής μας δεν μπορεί να την ακούσει κανένας. Η βία κατά των γυναικών τις περισσότερες φορές δεν δημιουργεί μώλωπες στο σώμα τους αλλά στη ψυχή τους. Βία για μια γυναίκα είναι και όταν πρέπει να ζει μέσα στην σιωπή και την “omerta” για αυτό που συμβαίνει σε αυτόν τον φαλοκρατικό κόσμο γύρω της. Βία είναι όταν αυτή πρέπει να ζει μέσα στα γκρι χρώματα της καθημερινότητας της που αναπαράγουν ο φόβος και η κατάχρηση εξουσίας. Βία είναι και μια ενοχλητική “ματιά” κάποιου, μια χυδαία προσφώνηση κάποιου, μια μη επιθυμητή “προσοχή” από κάποιον.
Ο χώρος του αθλητισμού και του ποδοσφαίρου ειδικότερα, δεν επινοήθηκε από τις κοινωνίες μας για να εκπαιδευόμαστε έτσι απλά στην ιδέα του “αρχηγού”, στην ιδέα του ενός αρχηγού στην ομάδα, αλλά ταυτόχρονα και στην ιδέα του ενός αρχηγού και στην κοινωνία μας, στην πολιτική, και στη ζωή μας γενικότερα, ώστε στο τέλος να γινόμαστε πιο πειθήνιοι πολίτες στις επιθυμίες και τις ορέξεις αυτών που εξουσιάζουν. Άλλος ήταν και είναι ο σκοπός αυτού του χώρου. Ο αθλητισμός είναι η “παλαίστρα” της ψυχής μας. Ο χώρος όπου διδάσκεται η αξία του σεβασμού προς τον εαυτό μας και προς αυτόν τον άλλον που έχουμε απέναντι μας. Ο πραγματικός σκοπός του αθλητισμού δεν είναι να κατακτήσουμε τον “αντίπαλο” εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες του και την όποια διαφορετικότητα του. Ο πραγματικός του σκοπός είναι αναγνωρίζοντας τις αδυναμίες και την διαφορετικότητα του άλλου να αντιληφθούμε στη συνέχεια και την δική μας διαφορετικότητα, και την δική μας μοναδικότητα, σε σχέση με τους άλλους. Να βρούμε το θάρρος και να κοιτάξουμε κατάματα και τις δικές μας αδυναμίες. Και στο τέλος να πάρουμε τον σωστό “δρόμο"… τον δρόμο μας... τον διαφορετικό δρόμο που ήρθε ο καθένας μας να διαβεί σε αυτόν τον κόσμο… σε αυτήν τη ζωή...
Μια πολύ όμορφη πρωτοβουλία αυτές της μέρες στη γειτονική μας Ιταλία έχουν πάρει από κοινού το τμήμα γυναικείου ποδοσφαίρου της ομοσπονδίας μαζί με τους συνδέσμους της Serie B, Lega Pro και Serie D, με αφορμή την “Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών”. Η 25η Νοεμβρίου έχει καθιερωθεί από την γενική συνέλευση του Ο.Η.Ε. ως η ημέρα μνήμης και ενθύμησης μας αυτού του τόσου σημαντικού προβλήματος της κοινωνίας μας με παγκόσμια διάσταση, σε ανάμνηση της δολοφονίας των τριών αδελφών Μιραμπάλ, πολιτικών ακτιβιστριών από την Δομινικανή Δημοκρατία, με διαταγή του δικτάτορα Τρουχίλο στις 25 Νοεμβρίου 1960.
Αυτό το σαββατοκύριακο, όλοι οι άντρες και γυναίκες ποδοσφαιριστές, στα διάφορα πρωταθλήματα που συμμετέχει ο καθένας τους, θα φέρουν ένα κόκκινο περιβραχιόνιο.
Κόκκινο, όπως τέτοιο χρώμα έχει το πάθος που κρύβει μέσα της μια γυναίκα για μια ζωή πέρα από τα τετριμμένα και τις κοινωνικές συμβάσεις τόσων αιώνων, όπως τέτοιο χρώμα έχει το θάρρος και η θυσία που συχνά δείχνουν στη ζωή τους, όπως τέτοιο χρώμα έχει η επιθυμία τους για έναν καλύτερο κόσμο, λιγότερο αντροκρατούμενο, λιγότερο φαλοκρατικό, έναν κόσμου ίσων ευκαιριών για όλους, ανεξαρτήτου φίλου και “προτιμήσεων”.
Aλλά και κόκκινο, όπως κόκκινο είναι το αθώο αίμα τόσων και τόσων γυναικών που χύθηκε από άντρες, ανθρώπων ανάξιων να φέρουν αυτήν την ιδιότητα και όνομα.
Μια προσπάθεια αυτή των γειτόνων μας, ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης. Και οι αριθμοί εδώ σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Μόνο στη χώρα μας, στον ελλαδικό χώρο, σωματική βία αναφέρει ότι έχει υποστεί το 24% των γυναικών (με το 18% από τον σύντροφο τους), ενώ σεξουαλική βία αναφέρεται από το 6% των γυναικών (με το 5% από τον σύντροφο τους). Τα περιστατικά βιασμών μόνο στην ελληνική κοινωνία υπολογίζονται σε 5.000 ετησίως, από τα οποία μόνο 150 πιστοποιούνται και ακολουθούν τη νομική οδό κυρίως λόγω της έλλειψης ιατροδικαστικών δομών, αφού πάνω από τους μισούς νομούς της χώρας μας δεν διαθέτουν ούτε ένα ιατροδικαστή.
Μια προσπάθεια για να καταλάβουν όλοι ότι η γυναίκα δεν είναι το κτήμα κανενός, δεν είναι το άλλο μισό κάποιου, αλλά μια “ολοκληρωμένη” προσωπικότητα. Ένα άτομο που δυστυχώς πολλές φορές μέσα σε μια επίτηδες γενικευμένη άγνοια και ως αποτέλεσμα μια στρεβλής κοινωνικής του “εκπαίδευσης” από μικρή ηλικία, το οποίο θα δεχτεί, ως κάτι το φυσιολογικό, την “κουλτούρα” της υποτιθέμενης “ανωτερότητας” της φυσικής και μυϊκής δύναμης, και το οποίο δεν θα μπορέσει πολλές φορές να αντιδράσει πραγματικά όταν θα ταπεινωθεί, όταν θα πληγωθεί, στο σώμα και στην αξιοπρέπεια του.
Η βία κατά των γυναικών τις πιο πολλές φορές είναι άηχη και αθόρυβη, δεν συνοδεύεται από κάποια κραυγή που μπορούν να ακούσουν τα αυτιά μας, αφού την κραυγή της ψυχής μας δεν μπορεί να την ακούσει κανένας. Η βία κατά των γυναικών τις περισσότερες φορές δεν δημιουργεί μώλωπες στο σώμα τους αλλά στη ψυχή τους. Βία για μια γυναίκα είναι και όταν πρέπει να ζει μέσα στην σιωπή και την “omerta” για αυτό που συμβαίνει σε αυτόν τον φαλοκρατικό κόσμο γύρω της. Βία είναι όταν αυτή πρέπει να ζει μέσα στα γκρι χρώματα της καθημερινότητας της που αναπαράγουν ο φόβος και η κατάχρηση εξουσίας. Βία είναι και μια ενοχλητική “ματιά” κάποιου, μια χυδαία προσφώνηση κάποιου, μια μη επιθυμητή “προσοχή” από κάποιον.
Ο χώρος του αθλητισμού και του ποδοσφαίρου ειδικότερα, δεν επινοήθηκε από τις κοινωνίες μας για να εκπαιδευόμαστε έτσι απλά στην ιδέα του “αρχηγού”, στην ιδέα του ενός αρχηγού στην ομάδα, αλλά ταυτόχρονα και στην ιδέα του ενός αρχηγού και στην κοινωνία μας, στην πολιτική, και στη ζωή μας γενικότερα, ώστε στο τέλος να γινόμαστε πιο πειθήνιοι πολίτες στις επιθυμίες και τις ορέξεις αυτών που εξουσιάζουν. Άλλος ήταν και είναι ο σκοπός αυτού του χώρου. Ο αθλητισμός είναι η “παλαίστρα” της ψυχής μας. Ο χώρος όπου διδάσκεται η αξία του σεβασμού προς τον εαυτό μας και προς αυτόν τον άλλον που έχουμε απέναντι μας. Ο πραγματικός σκοπός του αθλητισμού δεν είναι να κατακτήσουμε τον “αντίπαλο” εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες του και την όποια διαφορετικότητα του. Ο πραγματικός του σκοπός είναι αναγνωρίζοντας τις αδυναμίες και την διαφορετικότητα του άλλου να αντιληφθούμε στη συνέχεια και την δική μας διαφορετικότητα, και την δική μας μοναδικότητα, σε σχέση με τους άλλους. Να βρούμε το θάρρος και να κοιτάξουμε κατάματα και τις δικές μας αδυναμίες. Και στο τέλος να πάρουμε τον σωστό “δρόμο"… τον δρόμο μας... τον διαφορετικό δρόμο που ήρθε ο καθένας μας να διαβεί σε αυτόν τον κόσμο… σε αυτήν τη ζωή...